พระวิหาร…ของข้าใครอย่าแตะ

เกิดใน
สมัยอุบัติ เป็นรัฐชาติ            เราถูกวาด ความคิด ติดกับหัว

ต้นตระกูล
ไทยเอ๋ย ไม่เคยกลัว        ท่านเหี้ยมหัก ปักรั้ว ป้องแผ่นดิน

เมื่อชาติใหญ่
รานรุก บุกถึงที่           เอาปืนชี้ เขตป่า ภูผาหิน

พระวิหาร
จึงสับสน เมื่อยลยิน          ว่าแหว่งวิ่น เวิ้งหาย ทลายลง….

มาบัดนี้ประเทศไทยเราใหญ่แล้ว     จะเอาแก้วเอาเพชรเสร็จประสงค์

แสนเสียดาย
อำนาจ อันทรนง          จะปักตรึง
ขึงตรง เอาตามใจ

สากลนิยมหรือ…ไม่รู้จัก                    ไม่ใช่หลัก
ของเรา เราไม่ใฝ่

โลกจะหมุน
ก้าวย่าง ไปทางใด        เราเป็นเพียงคนไทยไทยเท่านั้น

กูไม่ได้
กูไม่ให้ พวกมึงได้               พวกมึงได้ กูต้องตาย เป็นแม่นมั่น

มึงไม่ได้
นั่นแหละ ที่สำคัญ              มึงไม่ได้
ก็แล้วกัน แค่นั้นเอยฯ

ร้อยกรองโดย 

วันลา วันวิไล

23
เม.ย. 2556